Dit artikel is een onderdeel van de reeks over welke 4 vragen je jezelf kan stellen als je bang bent om iemand te kwetsen, en daardoor niet goed weet wat je moet doen.
<< Terug naar Deel I
<< Terug naar deel II

4: Hoe kan ik de ander helpen iets te leren?

De volgende vraag die je jezelf stelt is: hoe kan ik hem of haar helpen dit in te zien? Veel mensen negeren het liefst die wegwijzers. Ze willen helemaal niet werken aan hun onzekerheid, ze willen dat jij gewoon blijft zeggen dat je voor eeuwig en altijd bij ze zult blijven. Dat kan je doen, als je maar lang genoeg op je tenen blijft lopen wordt je misschien na verloop van tijd een heel goede ballerina. Ik zou er echter zelf voor kiezen die ander écht te helpen.

Win-winsituatie

Als je ervoor kiest te doen wat je zelf graag wilt doen (de telefoon niet opnemen, je verliefdheid voor iemand anders kunnen uitspreken, met iemand daten zonder de belofte van een relatie… etc.) kies je niet alleen het beste voor jezelf, maar ook voor die ander. Ten minste: als je die ander kan helpen met ontdekken waarom het zo’n pijn doen. Hoe doe je dat?

Samen op ontdekkingstocht

Ga rustig op zoek naar het dieper liggende probleem. Let er op dat je de ander geen woorden in de mond legt, het werkt echt het beste als je de ander zelf de ontdekkingstocht laat maken. Probeer daarom adviezen en dat-ken-ik’s achterwege te laten en enkel open vragen te stellen. Een paar voorbeelden van goede vragen zijn (ze staan min op meer op volgorde):

• Hoe is deze situatie voor je?
• Wat betekent … voor je? (bijvoorbeeld: wat betekent het voor je als ik er niet altijd voor je kan zijn?)
• Zou je nog wat meer kunnen vertellen over hoe je het beleeft? Ik wil je graag goed begrijpen.
• Wat vind je belangrijk?
• Welke waarden komen voor jou in het geding in deze situatie?
• Is dit probleem misschien verwant aan andere problemen in je leven?
• Ligt er misschien een dieper probleem aan deze situatie ten grondslag?

Let goed op dingen die de ander vaak herhaalt, dat zijn wezenlijke aspecten. Probeer ook de thema’s van de ander uit het gesprek te halen. Dat kunnen dingen zijn als onzekerheid, vertrouwen, erkenning, kwetsbaarheid, angst en zelfliefde. Herhaal die zodat de ander weet dat je naar hem/haar luistert.

Zo kun je samen bij de kern van het probleem aan komen. Als het goed is wordt de ander dan wat zachter en zal inzien dat jij niet het daadwerkelijke probleem hebt veroorzaakt. Vaak zijn dat negatieve overtuigingen die er al vanaf jonge leeftijd in zijn geslopen. Bijvoorbeeld: ‘Ik ben niet goed genoeg.’ Of ‘Anderen geven niet om me’ of ‘ik kan anderen niet vertrouwen’.

Herstellen van de lieve vrede?

Natuurlijk zal niet iedereen je zo’n zelfconfrontatie in dank afnemen. Misschien beseft de ander pas jaren later dat hij/zij onterecht boos op je was, of dat jij eigenlijk hem/haar de weg wilde wijzen naar het daadwerkelijke probleem. Nogmaals: laat je niets wijsmaken, je kan echt zelf voelen of je zuivere en liefdevolle intenties had of die ander met opzet pijn deed. Als het niet lukt om ‘de lieve vrede’ te herstellen, dan is dat maar zo. Zo erg is dat ook weer niet!

Verantwoordelijkheid

“Wat een verhaal! Moet ik echt iemand met zoiets kunnen helpen?” Nee, natuurlijk hoeft dat niet! Blijf echt beseffen dat het iets van de ander is, en niet van jou. Het zou aardig zijn om de ander wat op weg te helpen, maar als dat niet kan of je er heel erg tegen op ziet, kan je het ook gewoon niet doen. Maak de ander duidelijk dat je hem of haar niet met opzet kwetste, en geef aan wat je intenties wél waren. Dat zou in principe genoeg kunnen zijn voor de ander om in te zien dat het niet daadwerkelijk aan jou lag dat hij of zij nu gekwetst is.